Անգամ մը լեռնային ամառանոցին ճամբուն Զօհրապը կը հանդիպի Պետրոս Դուրեանին ծեր մօրն ու եղբօրը։ Զօհրապը կը գրկէ Դուրեանին 80-ամեայ մօրը եւ զայն տիրամայր անուանելով՝ դանդաղ քայլերով կը բարձրացնէ լեռը։ Միասին բնութեան գիրկը պատառ մը կ՛ուտեն, Զօհրապը երեխայի պէս կը կերակրէ Դուրեանին մօրը։ Վերադարձին Արուսեակ մայրիկը արցունքոտ հայեացքն կ՛ուղղէ գերեզմանատան, ուր թաղուած էր իր վաղամեռիկ որդին եւ կ՛ըսէ․
– Գրիգո՛ր Էֆենտիս, պէտք չէ՞ր, որ Պետրոսս ալ վայելէր կեանքը։Գրիգոր Զօհրապ կը պատասխանէ․
– Թանկագի՛ն մայր Արուսեակ, մահը ամենքնուս է, իսկ անմահութիւնը՝ շատ քիչերուն է տրուած․․․
(Ըստ Աղաւնի Մեսրոպեանին յուշերուն)
Իսկ անհահութեան արժանացած է ոչ միայն Դուրեանը, այլ եւ Զօհրապը։ Անոնք անմահացած են իրենց հայրենասիրութեամբ, իրենց բացառիկութեամբ, իրենց թողած ժառանգութեամբ՝
Պետրոս Դուրեան՝ https://vlume.com/hye/person/EN-32
Գրիգոր Զօհրապ՝ https://vlume.com/hye/person/EN-19